Jak pomóc dziecku z otyłością
Otyłość, czyli nieprawidłowe i nadmierne nagromadzenie tkanki tłuszczowej, zagraża zdrowiu dziecka. To choroba wymagającą leczenia, a nie problem estetyczny. Nadmierna masa ciała na ogół pojawia się wtedy, gdy dziecko nie zużywa energii (kalorii) przyjętej w posiłkach np. ze względu na zbyt małą aktywność fizyczną. Organizm gromadzi wówczas nadmiar energii w tkance tłuszczowej. Raport Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) wskazał, że nadwaga i otyłość występuje u 33% polskich dzieci w wieku 7-9 lat. Niepokojący jest też dynamiczny wzrost liczby dzieci z otyłością znacznego, czyli II i III stopnia, która predysponuje do rozwoju groźnych powikłań. Czy to już otyłość? Aby, mieć pewność, że dziecko odpowiednio się rozwija, warto regularnie wykonywać bilanse zdrowia dziecka. To bezpłatne badania, które przeprowadza pediatra lub lekarz rodzinny na różnych etapach życia dziecka – od 1. tygodnia do ukończenia 19 lat. Pozwalają wykryć wady rozwojowe i choroby. Między innymi diagnozują nadwagę i otyłość. Dlaczego moje dziecko jest otyłe? Na to, że dziecko boryka się z otyłością, składa się wiele czynników, na które możesz mieć wpływ: Do przyczyn rozwoju otyłości zaliczają się też: Ważne! U otyłego przedszkolaka prawdopodobieństwo pozostania otyłym w przyszłości jest ponad czterokrotnie większe niż u jego rówieśników o prawidłowej masie ciała. Nie lekceważ problemu Konsekwencje zdrowotne dziecięcej otyłości mogą ujawnić się w każdym wieku zarówno w dzieciństwie, wieku nastoletnim, jak i w życiu dorosłym. Otyłość w dzieciństwie może prowadzić do rozwoju: Otyłe dzieci mogą mieć niższą samoocenę Otyłość wpływa negatywnie nie tylko na ciało, ale i na psychikę młodego człowieka. Dzieci z nadmierną masą ciała mają często niską samoocenę, bywają wyśmiewane przez kolegów i koleżanki. W efekcie cierpiący na otyłość nastolatek może stopniowo tracić pewność siebie, stawać się lękliwy. Może mieć problemy z zawieraniem nowych znajomości, a z czasem może zamykać się w sobie. Diagnoza Na Oddziale Pediatrycznym w Szpitalu Miejskim w Rudzie Śląskiej można wykonać diagnostykę otyłości. Diagnostyka trwa 2-3 dni i obejmuje badania laboratoryjne, konsultacje z lekarzem, dietetykiem, fizjoterapeutą oraz wizyty kontrolne. By zostać przyjętym niezbędne jest skierowanie od lekarza. Szczegóły pod numerem telefonu: 32 344 08 28
Co to jest RSV?
RSV – czyli syncytialny wirus oddechowy jest powszechnym wirusem, który atakuje układ oddechowy. Zakażenia RSV występują sezonowo, zwykle w okresie od jesieni do wiosny. RSV leczy się objawowo, nie ma celowanej terapii przeciwwirusowej. Przed zakażeniem chroni szczepionka, a w przypadku małych dzieci dodatkowo przeciwciała monoklonalne. Osoby dorosłe można zaszczepić w czasie całego sezonu infekcyjnego, ale najlepiej przed jego rozpoczęciem. Trwa on zwykle od października lub listopada do kwietnia lub maja. Na RSV można chorować więcej niż raz. Wirus przenosi się: Dlaczego i dla kogo RSV jest groźny Na RSV każdy może zachorować, ale choroba jest najgroźniejsza dla: Najczęstszym powikłaniem jest: Po przechorowaniu może utrzymywać się nadwrażliwość oskrzeli. RSV jest najczęstszą przyczyną zapalenia oskrzelików i płuc u dzieci w wieku poniżej 1 roku życia. Najważniejszym czynnikiem ryzyka ciężkiego przebiegu są: U osób z osłabionym układem immunologicznym, w tym osób starszych, osób z chorobami płuc, serca lub chorujących na cukrzycę, zakażenie RSV może prowadzić do ciężkiego przebiegu choroby i wymagać hospitalizacji. RSV może powodować ciężkie choroby układu oddechowego. Najczęściej z powodu zakażenia RSV hospitalizowane są osoby z chorobami współistniejącymi, takimi jak cukrzyca oraz przewlekłe choroby serca i płuc. Do grup ryzyka ciężkiego przebiegu i powikłań zakażenia RSV u dorosłych należą osoby: Każdego roku w Europie RSV przyczynia się do ponad 270 tys. hospitalizacji i około 20 tys. zgonów następujących w szpitalu wśród osób dorosłych w wieku 60 lat i starszych. Szacuje się, że każdego roku w tych populacjach odnotowuje się około 3 mln przypadków ostrego zakażenia dróg oddechowych wywoływanego przez RSV. Komu zaleca się szczepienia Szczepienia przeciw RSV są szczególnie zalecane: Uodpornienie bierne niemowląt i noworodków polega również na podaniu przeciwciał monoklonalnych, aby zapobiegać chorobie dolnych dróg oddechowych wywołanej przez RSV. To gotowe przeciwciała podawane niemowlętom w zastrzyku. Chronią je przed wirusem RSV przez kilka miesięcy. Dzieci powinny być zabezpieczone w pierwszym dla nich sezonie występowania zakażeń RSV. Szczepienie matki przeciw RSV w ciąży nie powinno być powodem wykluczenia dziecka z profilaktyki biernej za pomocą przeciwciała monoklonalnego. Szczepionki przeciw RSV Szczepionki przeciw RSV należą do grupy szczepionek inaktywowanych (zabitych). W Polsce dostępne są 2 różne szczepionki przeciw RSV: Abrysvo i Arexvy. Szczepionka Abrysvo może być podawana: W pozostałych grupach wieku szczepionka jest odpłatna. Szczepionka Arexvy może być podawana: Obecnie ta szczepionka we wszystkich wskazaniach jest odpłatna. Po szczepieniu najczęściej obserwowane są takie niepożądane odczyny poszczepienne, jak: ból w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie, bóle mięśni, bóle głowy, bóle stawów. Te objawy mijają w ciągu kilku dni. Źródło: pacjent.gov.pl
11 sygnałów, które wskazują na alzheimera
Alzheimer nie jest naturalnym skutkiem starzenia się, jak się często uważa, choć wiek jest istotnym czynnikiem ryzyka. To zwyrodnienie układu nerwowego, które prowadzi do otępienia. Jak rozpoznać chorobę? Choroba Alzheimera stanowi 60–65% przypadków otępienia. W jej przebiegu dochodzi do zniszczenia komórek mózgu. Początkowo choroba Alzheimera charakteryzuje się utratą pamięci krótkotrwałej, trudnością ze znalezieniem właściwych słów i zmianami osobowości oraz nastroju. W miarę postępu choroby, stopniowo pogarsza się pamięć długotrwała, umiejętność czytania, rozumowania i komunikacji z innymi ludźmi. Kilka faktów statystycznych: Jak rozpoznać pierwsze objawy? Choroba zaczyna się wiele lat przed pojawieniem się objawów. Pierwszymi sygnałami mogą być zmiany w zakresie sprawności intelektualnej, funkcjonowania i zachowania oraz zaburzenia pamięci. Następnie pojawiają się zaburzenia mowy, charakteryzujące się zapominaniem słów, znaczne zaburzenia zachowania i pamięci oraz omamy i urojenia. Kolejne objawy to agresja, znaczne ograniczenia ruchowe, brak kontaktu werbalnego, zaburzenia snu i łaknienia, niekontrolowanie czynności fizjologicznych. Objawy, które mogą oznaczać demencję, to najczęściej: zaniki pamięci – częste powtarzanie pytań w krótkich odstępach czasu, zapominanie, problemy z przypomnieniem sobie niedawnych wydarzeń trudności w wykonywaniu dobrze znanych czynności problemy z mową – trudności w odnajdywaniu słów lub ograniczenia w rozumieniu mowy dezorientacja w czasie i miejscu – np. gubienie się trudności z koncentracją i podejmowaniem prostych decyzji słaba lub obniżona zdolność oceny sytuacji – przy robieniu zakupów, zarządzaniu pieniędzmi, błędy w liczeniu i sprawności umysłowej, trudności z ustaleniem bieżącej daty kłopoty ze znajdowaniem rzeczy odkładanie rzeczy w niewłaściwe, nietypowe miejsca zmiany nastroju i zachowaniu – drażliwość, obojętność, apatia, depresja, brak dbałości o osobistą higienę trudności w rozumieniu informacji wizualnej i przestrzennej – niewielkie zaburzenia w poruszaniu się i postawie ciała, spowolnienie ruchowe, trudności w rysowaniu, zmiana pola widzenia, drżenie spoczynkowe, sztywność mięśni (zespół parkinsonowski) wycofanie się z życia społecznego i zawodowego. Jak zdiagnozować alzheimera? Diagnostyka najczęściej zaczyna się w gabinecie lekarza rodzinnego (podstawowej opieki zdrowotnej). Lekarz: analizuje stan zdrowia pacjenta jeśli zajdzie taka potrzeba, kieruje do specjalisty (neurologa lub psychiatry) albo do szpitala. Można także zacząć diagnostykę bezpośrednio u lekarza psychiatry, do którego nie jest potrzebne skierowanie. Im wcześniej choroba zostanie zdiagnozowana, tym dłużej chory będzie mógł świadomie uczestniczyć w życiu społecznym i rodzinnym. Nie ma pojedynczego badania, które pozwoliłoby na rozpoznanie choroby Alzheimera. Można jednak postawić diagnozę kliniczną z dokładnością nawet do 90%. W tym celu przeprowadza się badania u kilku specjalistów: wizyta u neuropsychologa – który ocenia ogólny poziom sprawności intelektualnej oraz przebieg poszczególnych procesów poznawczych wizyta u neurologa – który rozpoznaje przyczynę narastających zaburzeń procesów poznawczych i wyklucza inne niż alzheimer przyczyny otępienia. Neurolog będzie sprawował opiekę medyczną nad chorym w poradni chorób neurodegeneracyjnych, zaburzeń pamięci (nazwy poradni mogą się różnić) badanie neuroobrazowe ośrodkowego układu nerwowego poprzez komputerowe badanie tomograficzne lub badanie rezonansem magnetycznym – które wyklucza konkretne przyczyny zaburzeń funkcji poznawczych (np. guz)oraz określa anatomiczną lokalizację nieprawidłowych zmian wizyta u psychiatry – który na wczesnym etapie choroby ocenia sprawność chorego na podstawie wywiadu, oceny opiekuna i obserwacji w czasie badania. Psychiatra zajmuje się oceną i leczeniem zaburzeń zachowania, wskazując na mechanizmy ich powstawania. Psychiatra będzie udzielał odpowiedzi na pytania opiekuna i wspomagał go w zorganizowaniu spraw formalnych, związanych z opieką (zaświadczenia lekarskie, skierowania na konsultacje i do szpitala, recepty i informacje o pomocy społecznej). Jak leczyć alzheimera? Żadne środki farmakologiczne nie spowodują wyleczenia choroby Alzheimera. Wczesna diagnoza pozwala jednak na wdrożenie leczenia objawowego, które ma na celu spowolnienie choroby i łagodzenie jej skutków. W celu uzyskania efektu terapeutycznego bardzo istotne jest przyjmowanie leków regularnie, w określonej dawce, zapewniając ich stały poziom we krwi. W Polsce obecnie dysponujemy takimi samymi lekami, jakie są dostępne na świecie. Najbardziej skuteczna terapia w chorobach otępiennych to przestrzeganie zdrowej diety, dbałość o serce, a także podtrzymywanie aktywności fizycznej, intelektualnej i socjalnej. Źródło: pacjent.gov.pl
Środki z KPO dla Szpitala Miejskiego w Rudzie Śląskiej!
Nasz wniosek pt. „Transformacja Cyfrowa Szpitala Miejskiego w Rudzie Śląskiej” przeszedł pozytywnie ocenę w ramach Krajowego Planu Odbudowy! Aplikowaliśmy o 9 milionów złotych dofinansowania. Co planujemy? Nowe komputery i infrastruktura:✅ Nowoczesne stacje robocze z monitorami dla personelu✅ Wydajne serwery i macierze do przechowywania danych Systemy informatyczne:✅ Rozbudowa systemu HIS o nowe moduły medyczne✅ Całkowicie nowy system CIS dla oddziałów intensywnej terapii Sztuczna inteligencja i cyfryzacja:✅ AI wspomagające decyzje diagnostyczne lekarzy✅ Digitalizacja dokumentacji medycznej od 2023 roku✅ Wzmocnienie cyberbezpieczeństwa szpitala
Klimakterium i menopauza
Okres rozrodczy kobiety trwa około 30 lat. Przekwitanie, czyli klimakterium, zaczyna się kilka lat wcześniej niż wystąpi ostatnia miesiączka – czyli menopauza. To czas wielu zmian w organizmie kobiety W okresie przekwitania następują nieodwracalne zmiany hormonalne. W ich wyniku kobieta nie może już zajść w ciążę. Ostatnia miesiączka u kobiet najczęściej występuje między 45 a 55 rokiem życia. W okresie klimakterium zmienia się gospodarka hormonalna kobiety. Szczególnie zwracaj uwagę na profilaktykę i częste badania. Zwiększa się bowiem ryzyko zachorowania na: Sprawdź, jakie badania są zalecane w Twoim wieku. Wejdź na stronę Akademia NFZ do kalendarza badań. Przekwitanie, czyli klimakterium Każda kobieta inaczej przeżywa ten okres życia. Zmiany w czasie przekwitania wiążą się często z objawami, które bywają uciążliwe dla kobiety. Klimakterium często towarzyszy wzrost masy ciała i zmniejszone zapotrzebowanie na życie seksualne (spadek libido – czyli pociągu seksualnego). Objawy przekwitania mogą trwać nawet do kilku lat po ostatniej miesiączce. Możesz doświadczać: Lekarz może zalecić Ci hormonalną terapię zastępczą (HTZ). Przepisze wtedy hormony płciowe, aby zmniejszyć objawy przekwitania, jeśli uzna to za niezbędne. Poinformuje Cię też o ubocznych skutkach przyjmowania tych leków, abyś mogła podjąć świadomą decyzję o ich stosowaniu. Menopauza, czyli ostatnia miesiączka Menopauza jest wynikiem naturalnego procesu fizjologicznego u każdej kobiety. W trakcie przekwitania jajniki zmniejszają swój rozmiar i ograniczają wydzielanie hormonów: Przez to ustaje miesiączka i zdolności rozrodcze. Jest to proces nieodwracalny. Zmniejszenie poziomu hormonów i starzenie się organizmu wywołują objawy przekwitania. W okresie klimakterium miesiączki mogą być nieregularne i pojawiać się coraz rzadziej. Jeśli ostatnią miesiączkę miałaś rok temu i jej brak nie wynika z choroby, ciąży lub jakichś zaburzeń – to znaczy, że była to menopauza. Jeśli zaobserwujesz u siebie plamienie, krwawienie lub inne niepokojące objawy po menopauzie – czyli ponad 6 miesięcy od ostatniej miesiączki – skontaktuj się z lekarzem! Gdy menopauza pojawi się u Ciebie przedwcześnie, czyli przed 40. rokiem życia, lekarz może zlecić Ci dodatkowe badania. Przedwczesną menopauzę wywołują:
Światowy Dzień Bezpieczeństwa Pacjenta
17 września obchodzony jest Światowy Dzień Bezpieczeństwa Pacjenta. Celem tego dnia jest podniesienie świadomości na temat bezpieczeństwa pacjentów w opiece zdrowotnej i promowanie działań mających na celu minimalizację ryzyka związanego z leczeniem. To także ograniczenie działań niepożądanych terapii i szkód powstałych na skutek nieprawidłowego leczenia. Jako pacjent masz prawo do opieki zdrowotnej świadczonej z należytą starannością, zgodnie z aktualnymi standardami medycznymi. Świadome i aktywne uczestnictwo w procesie leczenia pozwala nie tylko zadbać o własne bezpieczeństwo, ale także przyczynia się do poprawy funkcjonowania całego systemu opieki zdrowotnej. Warto zatem znać swoje prawa, obowiązki oraz przysługujące uprawnienia. Jeśli uważasz, że twoje prawa jako pacjenta zostały naruszone, możesz złożyć wniosek o wszczęcie postępowania wyjaśniającego do Biura Rzecznika Praw Pacjenta. Szczegółowe informacje na temat praw pacjenta dostępne są: – na stronie Rzecznika Praw Pacjenta, – na stronie Narodowego Funduszu Zdrowia, – w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, – w ustawie o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, – w ustawie o działalności leczniczej.
Przewodnik dla chorych na stwardnienie rozsiane
Dowiedziałeś się, że chorujesz na stwardnienie rozsiane? Powstał poradnik, który pomoże Ci zrozumieć i leczyć chorobę oraz z nią żyć Stwardnienie rozsiane (SM) w większości rozpoznawane jest u młodych dorosłych, znacznie częściej u kobiet. O chorobie dowiadują się, gdy rozwija się ich kariera zawodowa lub ją planują, gdy robią plany życiowe, dotyczące także rodziny i macierzyństwa. Pojawiają się wówczas niepewność i lęk. Jeśli jesteś w tej sytuacji, poradnik będzie dla Ciebie ogromnym wsparciem. Znajdziesz w nim bowiem odpowiedzi na wiele pytań, jakie pojawiają się w pierwszych dniach po diagnozie. Wiedza ta pomoże Ci stawić czoła chorobie. Według potocznego określenia SM to „choroba o tysiącu twarzy”, co oznacza, że u każdego może przebiegać inaczej. Do najczęstszych objawów należą: ■ nagłe, najczęściej przemijające zaburzenia widzenia (zamglenia wzroku, ubytki w poluwidzenia, podwójne widzenie, osłabienie ostrości widzenia, zaburzenia widzenia barw, bólgałek ocznych, mroczki, oczopląs)■ zaburzenia czucia (mrowienie, drętwienie, kłujący ból, wrażenie przebiegającego prąduwzdłuż kręgosłupa i kończyn)■ przewlekłe zmęczenie■ zaburzenia funkcji poznawczych (problemy ze skupieniem się, pamięcią)■ zaburzenia równowagi (zawroty głowy, pogorszenie koordynacji)■ zaburzenia funkcji pęcherza moczowego i jelit (nietrzymanie moczu)■ zaburzenia ruchowe (niedowład)■ zaburzenia mowy■ spastyczność mięśni■ zaburzenia w sferze seksualnej (obniżenie popędu płciowego, impotencja)■ odczuwanie bólu neuropatycznego, psychogennego, zapalnego lub mieszanego Pobierz Poradnik Stwardnienie Rozsiane – przewodnik pacjenta Diagnoza – i co dalej? Nie ma jeszcze lekarstwa, które mogłoby wyleczyć ze stwardnienia rozsianego. Na szczęście w ostatnich latach rokowania w SM bardzo się poprawiły. Dostępnych jest coraz więcej leków, trwają badania nad kolejnymi preparatami. W leczeniu stwardnienia rozsianego stosuje się leki modyfikujące przebieg choroby (DMD, skrót z ang. disease modifying drugs). Zmniejszają one częstość oraz siłę rzutów, spowalniają postęp choroby, powstrzymują narastanie niepełnosprawności. Dzięki temu można kontrolować chorobę, opóźnić jej rozwój lub nawet ją zatrzymać. Skuteczność DMD jest największa, gdy leczenie zostanie włączone na początku choroby. Obecnie nie da się cofnąć zmian wywołanych chorobą, natomiast coraz skuteczniej można im zapobiegać Poradnia Neurologiczna w Szpitalu Miejskim w Rudzie Śląskiej – program leczenia stwardnienia rozsianego W poradni przyjmowani są pacjenci dorośli (po ukończeniu 18 roku życia) na podstawie skierowania lekarza POZ lub ambulatoryjnej opieki specjalistycznej. W ramach Poradni Neurologicznej funkcjonuje bezpłatny Program Leczenia Stwardnienia Rozsianego (SM) finansowany ze środków ŚOW NFZ w Katowicach. Rejestracja telefoniczna: 32 344 07 52 Źródło: pacjent.gov.pl
Zawał serca u kobiet
Zawał serca u kobiet, choć może manifestować się klasycznym bólem w klatce piersiowej, często przebiega z nietypowymi objawami. Ryzyko zawału u kobiet rośnie po menopauzie, z powodu spadku poziomu estrogenów, a czynniki takie jak przewlekły stres i palenie tytoniu mogą wpływać na jego wystąpienie, nawet w młodszym wieku. W razie podejrzenia zawału należy natychmiast wezwać pogotowie ratunkowe. Typowe dolegliwości związane z zawałem to: Takie dolegliwości najczęściej występują u mężczyzn. Jakie objawy, oprócz tych typowych, mogą być u kobiet? Charakterystycznym objawem zawału mięśnia sercowego u kobiet są uderzenia gorąca i nagłe osłabienie. Często objawy te mylone są z grypą, czy uznawane za charakterystyczne dla okresu przekwitania lub zwykłego przeziębienia. W związku z tym rzadko kojarzą się z zawałem serca u kobiet. Co więcej, dolegliwości te mogą być jedynymi objawami zawału – bez charakterystycznego bólu w okolicach mostka i uczucia rozpierania w klatce piersiowej. W konsekwencji zawały u kobiet bardzo często nie są diagnozowane – zwłaszcza, gdy obejmują niewielkie obszary serca. Uwaga na cichy atak serca! Pamiętajmy także o bardzo niebezpiecznym cichym ataku serca, nazywanym także niemym. To zjawisko na tyle niepokojące, że nie daje właściwie żadnych objawów. Cichy atak serca występuje głównie wśród kobiet i ma swoje źródło najczęściej w cukrzycy, która jest przyczyną zaburzeń funkcjonowania układu nerwowego. Tym samym zaburza więc charakterystyczne odczuwanie bólu zawałowego. Do wystąpienia zawału mięśnia sercowego mogą przyczynić się: nieprawidłowy poziom cholesterolu nieodpowiednia dieta brak aktywności fizycznej niewydolność serca zapalenie mięśnia sercowego kardiomiopatia (dowolnego typu) zespół takotsubo (kardiomiopatia stresowa, zespół złamanego serca) przebyty zabieg rewaskularyzacji wieńcowej i inne zabiegi na sercu ablacja przezcewnikowa wyładowanie defibrylatora stłuczenie serca sepsa choroby zakaźne przewlekła choroba nerek udar mózgu, krwawienie podpajęczynówkowe zatorowość płucna, nadciśnienie płucne choroby naciekowe, np. amyloidoza, sarkoidoza chemioterapia krytycznie ciężki stan kliniczny pacjenta intensywny wysiłek fizyczny
Światowy Dzień Pierwszej Pomocy
Światowy Dzień Pierwszej Pomocy obchodzony jest zawsze w drugą sobotę września – w tym roku to 13 września. Nie musisz być ratownikiem, by uratować komuś życie. Dzięki aplikacji mojeIKP możesz skutecznie udzielić pierwszej pomocy, nawet bez wcześniejszego przeszkolenia. W sytuacji kryzysowej nie czekaj. Czas ma ogromne znaczenie – mózg zaczyna umierać już po 4 minutach bez tlenu. Twoje działanie – nawet to prowadzone z pomocą aplikacji – może zdecydować o czyimś życiu lub śmierci. Głównym celem Światowego Dnia Pierwszej Pomocy jest edukacja społeczeństwa na temat znaczenia pierwszej pomocy oraz promowanie umiejętności, które mogą uratować życie w sytuacjach nagłych. Obchody tego dnia obejmują organizację szkoleń, warsztatów i pokazów, mających na celu nauczenie ludzi prawidłowego udzielania pierwszej pomocy w różnych sytuacjach, takich jak krwotoki, zatrzymanie krążenia, zadławienia czy oparzenia. Warto pamiętać, że pierwsza pomoc to nie tylko bezpośrednie ratowanie życia, ale także pomoc w przypadku złamań, urazów czy poparzeń. Dzięki krótkiemu przeszkoleniu, nawet dzieci mogą nauczyć się udzielać pierwszej pomocy w razie konieczności, a w sytuacjach takich jak zadławienie, każda sekunda jest ważna. Jakie są zasady udzielenia pierwszej pomocy? Jeśli jesteś świadkiem lub uczestnikiem niebezpiecznego zdarzenia, postaraj się zachować spokój i postępuj zgodnie z tymi zasadami: Oceń bezpieczeństwo poszkodowanego i swoje. Jeśli miejsce jest niebezpieczne, zadzwoń pod numery alarmowe i postaraj się ewakuować poszkodowanego w bezpieczne miejsce. Oceń stan poszkodowanego i przytomność. Zapytaj, co się stało. Jeśli poszkodowany Cię słyszy i reaguje – jest przytomny. Jeśli nie ma z nim kontaktu, ułóż go w pozycji bezpiecznej. Udrożnij drogi oddechowe. Połóż jedną rękę na czole, a drugą na brodzie poszkodowanego i odegnij jego głowę do tyłu. Usuń widoczne ciała obce z jamy ustnej. Oceń oddech. Przystaw policzek do twarzy poszkodowanego. Czujesz wydychane powietrze na swoim policzku, widzisz ruchy klatki piersiowej? Poszkodowany oddycha. Jeśli nie jest przytomny, ale oddycha, ułóż go w pozycji bezpiecznej. Zadzwoń pod numer 999 lub 112 i wezwij pomoc. Wykonaj resuscytację i zastosuj defibrylator, jeśli go znajdziesz w pobliżu. Pierwsza pomoc krok po kroku Na stronie internetowej Szpitala Miejskiego w Rudzie Śląskiej znajdziesz wideo przedstawiające jak wykonać resuscytację krążeniowo-oddechową u dziecka, u osoby dorosłej oraz jak wykonać chwyt Heimlicha w przypadku zadławienia. Przejdź do wideo TUTAJ Gdy ktoś oddycha, ale jest nieprzytomny Zatkanie dróg oddechowych, wychłodzenie, przegrzanie lub urazy mechaniczne mogą zagrażać utratą świadomości poszkodowanego. Jeśli jest on nieprzytomny, ale oddycha, ułóż go w pozycji bezpiecznej: Udrożnij drogi oddechowe przez odchylenie głowy. Zdejmij okulary – jeśli je ma. Połóż go na wznak i wyprostuj mu nogi. Rękę bliżej Ciebie ułóż pod kątem prostym w stosunku do ciała, a potem zegnij w łokciu pod kątem prostym. Dłoń powinna być skierowana w górę. Drugą rękę zegnij w łokciu i ułóż stroną grzbietową pod policzkiem z przeciwnej strony. Przytrzymaj ją jedną ręką. Drugą ręką zegnij dalszą nogę w kolanie i przekręć poszkodowanego na bok, w Twoim kierunku. Ułóż kolano, za które przetaczałeś poszkodowanego, pod kątem prostym w stosunku do biodra. Regularnie sprawdzaj oddech poszkodowanego aż do przyjazdu karetki. Osłoń poszkodowanego przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi, np. słońcem lub deszczem. Jeśli czekacie na pogotowie powyżej 30 minut, odwróć poszkodowanego na drugi bok. Co robić, gdy poszkodowany nie oddycha? Poszkodowany stracił przytomność, a jego oddech się zatrzymał? Jak najszybciej rozpocznij resuscytację krążeniowo-oddechową. Prowadź ją do momentu odzyskania przytomności przez poszkodowanego lub do przyjazdu karetki. Resuscytacja polega na naprzemiennym wykonywaniu 30 uciśnięć klatki piersiowej i 2 oddechów ratowniczych. Pomiędzy nimi udrażniaj drogi oddechowe. Najpierw ułóż osobę poszkodowaną na twardej i równej powierzchni. Klęknij z boku, na wysokości jej klatki piersiowej. Poproś inną osobę o pomoc i zmieniajcie się. Użyj defibrylatora, jeśli znajdziesz go w pobliżu. Może być np. w budynku użyteczności publicznej, jak dworzec, lotnisko, urząd, biurowiec. U dzieci poniżej roku uciskaj mostek na głębokość 1/3 wysokości klatki piersiowej. Używaj do tego tylko 2 palców: wskazującego i środkowego, ułożonych na środku klatki piersiowej. Przy oddechach nie zatykaj nosa dziecka. System ratownictwa Wystarczy, że zadzwonisz pod jeden numer: pogotowia ratunkowego, straży pożarnej, policji czy np. Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Różne służby współpracują ze sobą i powiadamiają się o zdarzeniu. Karetka pogotowia ratunkowego przewiezie poszkodowanego do szpitalnego oddziału ratunkowego (SOR). Zagrożone jest czyjeś życie lub zdrowie? Zadzwoń po pomoc: 999 – numer alarmowy pogotowia ratunkowego 112 – jednolity numer alarmowy, który obowiązuje w całej Unii Europejskiej 998 – straż pożarna 997 – policja Połączenia z numerami alarmowymi są bezpłatne – nie zapłacisz za tę rozmowę bez względu na długość jej trwania.
Zaszczep się przeciwko grypie
Na grypę warto się zaczepić przed sezonem zachorowań. Seniorzy 65+ i kobiety w ciąży mają prawo do bezpłatnego szczepienia. Na swoim Internetowym Koncie Pacjenta znajdziesz zaświadczenie o przebytym szczepieniu Szczepienie przeciw grypie nie chroni w 100 proc. przed zachorowaniem, ale dzięki niemu, w przypadku wystąpienia choroby, jej przebieg będzie łagodniejszy. Najwyższy sezon zachorowań na grypę przypada na pierwszy kwartał roku. Zachorować na grypę może każdy, ale szczególnie ciężko przechodzą grypę: Po podaniu szczepionki odporność rozwija się w ciągu dwóch–trzech tygodni i utrzymuje się 6–12 miesięcy. Jak się zaszczepić? Ponieważ wirus grypy szybko się zmienia, co roku szczepionka ma nieco inny skład. Jest on opracowywany w oparciu o nowe szczepy wirusa, które wywołują grypę w danym sezonie. Dlatego szczepić się należy co roku. Szczepienie jest zalecane, ale płatne. Poproś swojego lekarza podstawowej opieki zdrowotnej o receptę na szczepionkę, wykup ją i umów się w dowolnej przychodni na szczepienie. Szczepienie może też wykonać farmaceuta w aptece, realizując receptę lekarską. Jaką szczepionką się zaszczepisz? Refundacją objęte są trzy 4-walentne szczepionki przeciw grypie: VaxigripTetra i Influvac Tetra oraz Efluelda Tetra. Szczepionka VaxigripTetra jest bezpłatna dla: osób powyżej 65 roku życia kobiet w ciąży dzieci od 24 do ukończonego 60 miesiąca życia osób w wieku 18-65 lat, które są szczególnie zagrożone powikłaniami po grypie: po transplantacji narządów z powodu chorób przewlekłych (niewydolności układu oddechowego, astmy oskrzelowej, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, niewydolności układu krążenia, choroby wieńcowej, niewydolności nerek, nawracającego zespołu nerczycowego, choroby wątroby, chorób metabolicznych, w tym cukrzycy, chorób neurologicznych i neurorozwojowych) w stanach obniżonej odporności (w tym po przeszczepie tkanek i chorujących na nowotwory układu krwiotwórczego) dzieci od ukończenia 6 do ukończenia 24 miesiąca życia oraz od ukończenia 60 miesiąca życia do 18 roku życia. Influvac Tetra jest bezpłatna dla: osób w wieku od 18. roku życia do 65. roku życia o zwiększonym ryzyku wystąpienia powikłań pogrypowych tj.: po transplantacji narządów z powodu chorób przewlekłych (niewydolności układu oddechowego, astmy oskrzelowej, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, niewydolności układu krążenia, choroby wieńcowej, niewydolności nerek, nawracającego zespołu nerczycowego, choroby wątroby, chorób metabolicznych, w tym cukrzycy, chorób neurologicznych i neurorozwojowych) w stanach obniżonej odporności (w tym po przeszczepie tkanek i chorujących na nowotwory układu krwiotwórczego) oraz kobiet w ciąży. Gdzie znajdziesz zaświadczenie o szczepieniu? Zaloguj się na swoje Internetowe Konto Pacjenta, wybierz zakładkę „Profilaktyka”, a następnie „Szczepienia”, a zobaczysz zaświadczenie. Pojawi się ono na Twoim IKP zaraz po tym, jak punkt szczepień wpisze je do systemu. Jak się chronić i leczyć Wirusem grypy łatwo się zakazić. Przenosi się drogą kropelkową, dlatego noszenie maseczek, częste mycie rąk i niedotykanie twarzy, kiedy jesteśmy poza domem, może dodatkowo ograniczać zakażenia. Grypa: rozwija się bardzo szybko (wirus szybko się namnaża) pojawia się wysoka gorączka, katar, kaszel, ból głowy chory odczuwa bóle mięśniowe towarzyszy jej ogólne uczucie osłabienia i rozbicia niekiedy pojawiają się wymioty i łagodna biegunka, u małych dzieci ból brzucha. Rozpoznanie grypy i odróżnienie jej od przeziębienia nie jest łatwe, należy zawsze skonsultować się z lekarzem. W razie podejrzenia grypy w żadnym wypadku nie należy chodzić do pracy. Koniecznie trzeba zostać w domu i odpoczywać. Grypa mija sama, zwykle po 7 dniach. Jednak czasami mogą pojawić się powikłania, które mogą skutkować hospitalizacją lub nawet śmiercią. Żeby chronić siebie oraz swoich bliskich przed grypą należy: zaszczepić się często myć ręce kichać w chusteczki lub w zgięcie łokciowe tak, aby nie przenosić wydzieliny na dłonie, którymi często dotykamy twarzy unikać przebywania w zatłoczonych miejscach (szczególnie w czasie nasilenia sezonu grypowego) unikać dotykania oczu, nosa i ust rękami, którymi dotykaliśmy np. klamek, poręczy, pieniędzy pozostać w domu w przypadku objawów choroby. Źródło: pacjent.gov.pl
